Rijbewijs halen op je sokken

“Waar ben je het meest trots op wat je tot nu toe gedaan hebt of behaald?”, kreeg ik ooit als vraag. Op dat moment wist ik niet zo goed wat te antwoorden, maar waarschijnlijk is dat het behalen van mijn rijbewijs. Dat klinkt niet zo bijzonder, maar als je bedenkt dat ik er 7 jaar over heb gedaan om de lef te verzamelen, is het beter te begrijpen.

Vanwege al het angstzweet dat ik op voorhand al uitstootte, besloot ik voorafgaand aan elke rijles eerst maatregelen te nemen. Hartje winter met mijn trui, winterjas en Uggs of sneakers deed ik het portier van de lesauto open. Vervolgens ging eerst de winterjas op de achterbank gevolgd door mijn trui en eventueel T-shirt dat daaronder zat. Daarna moesten de Uggs of sneakers eraan geloven. Daar zat ik dan in mijn hemd. Op mijn sokken heb ik door heel Utrecht getoerd. Want naast dat het erg verkoelend voor mij als angsthaas achter het stuur was, vond ik het ook heerlijk om mijn tenen om de pedalen te wikkelen en zo “feeling” met mijn “automobile” te kunnen houden. Mijn rij instructeur glunderde elke keer als ik instapte: “is het weer zover”, klonk het dan.

Net voor mijn rijexamen popte ik er nog een valeriaan pil in en trok ondertussen mijn schoenen uit en gooide ze inmiddels behendig met een zwieper op de achterbank. Mijn instructeur bulderde van het lachen: “ik zal je in ieder geval niet snel vergeten!”

De examinatrice vond het allemaal minder grappig. “Ik zou graag willen dat je je schoenen weer aantrekt”, sommeerde ze mij bijna. Ik voelde mij een letterlijke held op sokken en hield voet bij stuk. Naast een akkefietje, waarbij ik naar achter rolde in plaats van naar voren zonder dit door te hebben, ging het uitstekend en haalde ik mijn rijbewijs. Het kostte me zeven jaar, maar die heb ik mooi op mijn sokken gehaald.