De wekker gaat. Op de tast druk ik hem uit. Het is zaterdagochtend half 7. Een nieuwe werkdag. Ik zucht, het ziekenhuisleven gaat niet altijd over rozen. Ik kijk naast mij, vriendlief is nog heerlijk in dromenland. Vol jaloezie en met veel moeite vind ik de weg naar de douche. Vervolgens schuifel ik naar ‘de kleding-stoel’ in de slaapkamer. Het vertrouwde tussenstation tussen de wasmand en de kast. Ik ruik vluchtig, ‘kan gerust nog een dagje’ denk ik bij mijzelf. Ik open de kledingkast en buig mij over een grote bak met sokken. Ik zie een donkere brei waar ik met behulp van de zaklamp van mijn telefoon een matchend paar in probeer te vinden. Hopeloos. Hoge sokken, lage sokken, bruin, zwart, donker blauw, sommige merkloos, sommige met merk. Er is simpelweg geen beginnen aan. Nogmaals waag ik een poging, dit keer met wat meer licht. Vriendlief mompelt en verstopt zich onder het dekbed. Ik gris een bolletje sokken en dim snel weer het licht.
Eenmaal op het werk zie ik dat de ene sok al veel meer verwassen is dan de andere. Het is geen gezicht maar helaas ook een constatering die ik niet voor de eerste keer maak.
In het ziekenhuis is bedrijfskleding een vereiste en dus zal nooit iemand echt veel waarde hechten aan mijn kledingsmaak. Maar des te belangrijker voelen de sokken. Daarmee kan ik karakter tonen, statements maken of simpelweg aansluiten bij de massa.
Het is het enige zichtbare kledingstuk dat ik zelf kan uitkiezen voor een werkdag.
Ik ga dan ook sinds enkele maanden actief op zoek naar leuke, mooie en gekke sokken. Tijdens een gezellige borrelavond hoorde ik over Soque. De telefoon kwam direct op tafel en bij het openen van de site was mijn enthousiasme gewekt. Dat de sokken mismatched zijn was even wennen maar daarentegen zo uniek, precies wat ik zocht!
En zo geschiedde. De eerste paren waren besteld en een paar dagen later liep ik vol trots over de afdeling. Ik merkte dat de sokken vaak leidden tot een leuk gesprek met patiënten en/of familie. Een beetje afleiding en een lach in de vaak toch roerige tijd. Maar ook collega’s vonden het leuk, zo leuk dat er nu meerdere bijtjes, meloenen en ijsberen over de afdeling lopen. Zo mismatched als ze zijn, zo’n goede match vind ik het met mijn werk. Het is tegenwoordig een feestje om ’s morgens boven de bak vol sokken te hangen. De tijd zit hem nu niet in het zoeken naar een juist paar, maar naar het leukste paar!
– Vera
